بررسی میزان خشونت بیمار و خانواده آنها علیه پرستاران اورژانس

اهداف : خشونت بیمار و ملاقات کننده او اغلب جزء خطرناکترین مخاطرات شغلی است و برای کارکنان تبعاتی به دنبال دارد که در نهایت مستقیم یا غیرمستقیم، بر کیفیت مراقبت بیمار و رضایتمندی بیماران تأثیر می گذارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان خشونت بیمار و خانواده آن­ها علیه پرستاران انجام شد.   روش ها: این مطالعه توصیفی ـ مقطعی بر روی 68 نفر پرسنل پرستاری شاغل در بخش اورژانس مرکزی بیمارستان امام رضا (ع) در مشهد به روش سرشماری، در سال 1391، انجام شد. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه استانداردی است که توسط همکاری سازمان جهانی کار، سازمان جهانی بهداشت، انجمن بین المللی پرستاران و انجمن بین­المللی خدمات عمومی طراحی شده است که پس از تعدیل بر اساس شرایط محیطی و اجتماعی، مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با نرم­افزار آماری spss 17 و با استفاده از آمار توصیفی و آزمون همبستگی پیرسون و اسپیرمن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.   یافته ها: همه پرستاران در یک سال گذشته حداقل یک بار با خشونت کلامی مواجهه داشتند (7/14 درصد یک بار، 2/16 درصد همیشه و 1/69 درصد گاهی اوقات) و 1/22 درصد از آن­ها نیز خشونت فیزیکی را در یک سال گذشته تجربه کرده بودند. ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦﻋﺎﻣـﻞ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎران ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺑﻴﻤﺎر ﺑﻮدند؛ بیشتر پرستاران در مقابل آنان هیچ اقدامی انجام نداده بودند. بیش از نیمی از پرﺳﺘﺎﺭﺍﻥ اعلام کردند که ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﻲفاﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺩﻫﻲ ﻳﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ با واقعه، ﺁﻥ ﺭﺍﮔﺰﺍﺭﺵ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ذکر شده که حتی در صورت گزارش دهی هیچ اقدام خاصی توسط مافوق برای شناسایی علت خشونت ها صورت نپذیرفته است. به علاوه پیگیری بیشتر خشونت های گزارش شده غالبا رضایت بخش نبوده است.   نتیجه­گیری: با وجود شیوع بالای خشونت علیه پرستاران در بخش های اورژانس، عدم وجود سازوکارهای گزارش و پیگیری خشونت های اتفاق افتاده و اجتناب پرستاران از گزارش خشونت ها، زوایای پنهان این پدیده بیش از بخش آشکار آن است. از آن­جا که اغلب شاغلین بخش اورژانس خشونت را غیر قابل پیشگیری گزارش نموده اند، لازم است باتوسعه برنامه های آموزشی با هدف توانمندسازی پرستاران در مدیریت وقایع خشونت آمیز از اثرات مخرب این پدیده بر کیفیت مراقبت­های اورژانس پیشگیری نمود.